برای اینکه Kirby Air Riders موفق شود، نینتندو باید با میراث این سری یک چرخش موفقیت‌آمیز انجام دهد. چگونه می‌توان به چنین وظیفه دشواری دست یافت؟ شاید با انجام ندادن کارهای زیاد.

پس از نمایش اختصاصی نینتندو دایرکت این هفته، فرصتی برای تجربه مستقیم Kirby Air Riders در یک رویداد پیش‌نمایش در نیویورک سیتی داشتم. دو مسابقه سنتی و سه دور از City Trial کافی بود تا دنباله‌ای شگفت‌انگیز و مقاوم را آشکار کند. این بازی تلاش نمی‌کند تا کلاسیک GameCube را با ایده‌های جدید فراوانی که به نقدهای آن دوره پاسخ می‌دهند، بازآفرینی کند. در عوض، بر همه چیزهایی که در سال ۲۰۰۳ داشتیم با تغییرات جزئی در زیرساخت‌ها تمرکز کرده است. این یک استراتژی عجیب است، اما ممکن است کارساز باشد اگر نوستالژی به اندازه کافی قوی باشد.

دموی خود را با چند آموزش آغاز کردم تا دوباره با اصول اولیه آشنا شوم و چند ترفند جدید یاد بگیرم. کنترل‌ها برخلاف هر غریزه‌ای است که از Mario Kart به دست آورده‌اید، زیرا نیازی به نگه داشتن دکمه‌ای برای شتاب‌گیری ندارید. در عوض، بیشتر ماشین خود را به چپ و راست هدایت می‌کنید، با دکمه B بوست‌ها را شارژ می‌کنید و با تکان دادن استیک کنترل چپ به هیولاهای روی مسیر حمله می‌کنید. در سال ۲۰۰۳ عادت کردن به این کار دشوار بود و در سال ۲۰۲۵ هم همچنان چالش‌برانگیز است.

پس از چند جلسه آموزشی، یاد گرفتم که چگونه با نگه داشتن دکمه تقویت، در پیچ‌ها دریفت کنم، با بالا و پایین کردن دسته چپ از روی پرش‌ها سر بخورم و با دکمه Y حملات ویژه را آزاد کنم — که شاید بزرگ‌ترین افزودنی به این دنباله باشد. (درست است: دنباله دارای دومین دکمه است.) با این نکات در ذهن، وارد یک مسابقه استاندارد سه دور در یک مسیر چمنی شدم و با پایان در رتبه پنجم، کاملاً شکست خوردم.

با اینکه Kirby Air Ride به عنوان یک بازی ساده شناخته می‌شود، اما به طرز فریبنده‌ای پیچیده است. این موضوع در دنباله‌ای که حتی از نظر بصری سنگین‌تر است نیز صادق است. سرعت بازی افزایش یافته، دشمنان زیادی برای شکست دادن وجود دارند و استفاده از قدرت‌های ویژه معمولاً به انفجارهای رنگی بزرگی روی صفحه منجر می‌شود. ماشین‌ها با حرکات آزادانه‌ای در مسیرها می‌چرخند که گاهی اوقات حس سوار شدن بر گاوهای مکانیکی را به شما می‌دهد. حملات ویژه جدید به این آشفتگی اضافه می‌کنند؛ وقتی از Kirby صورتی استفاده می‌کنم، می‌توانم یک سری حملات شمشیری عظیم را آزاد کنم که تقریباً تمام صفحه را می‌پوشاند. این واقعاً زیاد است.

اگرچه در مسابقه اول کمی گیج شده بودم، اما در مسابقه دوم شروع به درک بهتر آن کردم و درست به موقع توانستم از هیجان آن لذت ببرم. قدرت Switch 2 بر روی بهبود نمایش تمرکز دارد و باعث می‌شود مسیرها مانند ترن‌های هوایی با سرعت بالا به نظر برسند، نه فقط سفرهای خوش‌منظره. این موضوع به‌ویژه در مسیر دوم که در آن مسابقه دادم، آشکار بود؛ مسیری آبی که با زیگزاگ رفتن از میان دهانه باریک دریای شکافته شده آغاز می‌شد. هرچه زودتر می‌توانستم احساس تقویت و مدیریت ویژه را درک کنم، سریع‌تر می‌توانستم از شکوه و جلالی که حتی ساده‌ترین مسیرها مانند جاده رنگین‌کمان داشتند، لذت ببرم.

ببینید، Kirby Air Riders واقعاً یک بازی مسابقه‌ای معمولی نیست. در حقیقت، نینتندو از اصطلاح “بازی اکشن وسیله نقلیه” برای توصیف آن استفاده می‌کند. این بازی بیشتر بر ارائه یک تجربه هیجان‌انگیز و قدرت‌مند بر روی چرخ‌ها تمرکز دارد که باعث می‌شود مسابقات سنتی Air Ride در مقایسه با City Trial که بسیار جامع‌تر است، در درجه دوم اهمیت قرار گیرند. در اینجا، ۱۲ بازیکن روی نقشه‌ای قرار می‌گیرند و پنج دقیقه فرصت دارند تا هر چه بیشتر قدرت‌های افزایشی جمع‌آوری کنند. در این مدت، آن‌ها به دنبال ماشین‌هایی می‌گردند که بهتر با سبک بازی‌شان سازگار باشد و در برخی رویدادهای نقشه‌ای شرکت می‌کنند که می‌تواند به آن‌ها افزایش‌های بزرگی بدهد. در طول سه دور من، به یک نبرد در آرنا با رقبایم، یک مسابقه کوتاه و یک منطقه پر از جعبه‌ها که همه می‌توانند آن‌ها را بشکنند، هدایت شدم. پس از پایان پنج دقیقه، به یک مینی‌گیم نهایی می‌رویم که از چهار گزینه انتخاب می‌شود و بازیکنان به آن رأی می‌دهند. هر کسی که بهترین تجهیزات را برای مقابله با هر بازی که انتخاب می‌شود داشته باشد، بهترین شانس را برای برنده شدن در کل بازی دارد.

در دور اول بازی، زیاد به استراتژی فکر نکردم. به سادگی هر افزایشی که در آمار می‌توانستم پیدا کنم را برداشتم و از یک ماشین به ماشین دیگر پریدم و در نهایت در یک هواپیمای کاغذی قرار گرفتم. چالش نهایی من آزمایشی از توانایی سر خوردن هر بازیکن بود که بررسی می‌کرد چه کسی می‌تواند پس از یک پرش بزرگ، بیشتر در هوا بماند. فکر کردم که با ماشین کاغذی‌ام و آمار بالای سر خوردن، برای این کار آماده‌ام، اما معلوم شد که در طول پنج دقیقه، آمار وزنم را هم خیلی افزایش داده‌ام. این ساختار نامتناسب برای این کار مناسب نبود و مثل یک بادکنک سربی به پایین افتادم.

تصویر: نینتندو

یک دور دیگر از نبرد آرنا به پایان رسید؛ جایی که بازیکنی که بیشترین تعداد KOs را در برابر رقبای خود به دست می‌آورد، برنده می‌شد. من سلامتی‌ام را به حدی افزایش دادم که شکست دادن من دشوار بود، اما سرعت بالایم باعث می‌شد هدف‌گیری به سمت حریفانم سخت شود و آمار حمله‌ام آن‌قدر پایین بود که نمی‌توانستم به ماشین‌های آن‌ها آسیبی وارد کنم. در دور سوم هم وضعیت بهتری نداشتم؛ جایی که آمار نسبتاً متعادلم به من برتری کافی در یک مینی‌گیم جمع‌آوری غذا که از آمار چرخش بالایی بهره‌مند می‌شد، نداد. اما این همان لذت City Trial است: ساختن یک ترکیب به صورت آنی و آزمایش اینکه چگونه در هر مینی‌گیم نهایی عمل می‌کند.

در حالی که نتیجه نهایی ممکن است ناامیدکننده باشد اگر با چالشی روبرو شوید که با ساختار شما همخوانی ندارد، اما پنج دقیقه‌ای که به آن می‌پردازید به اندازه کافی هیجان‌انگیز است که زمان را ارزشمند کند. حتی اگر با یک ساختار نامناسب مواجه شوید، دورها به قدری کوتاه هستند که احساس هدر رفتن نکنید. نقشه Air Riders که در آن یک نقشه آزمایشی شهری وجود دارد، فشرده است، اما پر از گوشه و کنارهایی است که هنگام جستجوی افزایش آمار می‌توانید کشف کنید. در سه دور خودم، مسیرهای خاصی را پیدا کردم، از جمله یکی که مرا از طریق سوراخی در کف یک کشتی دزدان دریایی، به یک فنر که مرا به عرشه‌اش می‌برد و به یک توپ که مرا به آسمان پرتاب می‌کرد، هدایت می‌کرد.

اما نکته اینجاست: هیچ‌کدام از چیزهایی که اینجا توصیف می‌کنم خیلی جدید نیستند. City Trial تقریباً همان‌طور که در Kirby Air Ride عمل می‌کرد، کار می‌کند و مسابقات سنتی نیز به همین شکل هستند. به لطف ویژه‌ها، انفجارهای رنگارنگ بیشتری روی صفحه نمایش رخ می‌دهد و سرعت حرکت شما می‌تواند به سرعت راننده‌ای در F-Zero برسد، اگر در City Trial به اندازه کافی افزایش سرعت بگیرید. اما بازی اصلی تقریباً یکسان است – با تمام نقص‌ها. حتی برخی از وسایل نقلیه و مینی‌گیم‌ها به طور اساسی بازسازی‌های یک به یک از نسخه‌های اصلی خود هستند.

تصویر: نینتندو

من به‌ویژه از بازی اصلی Kirby Air Ride لذت می‌برم، حتی اگر حرکات آن را کمی بی‌نظم بدانم. احساس می‌کنم حالت چندنفره City Trial در زمان خود بسیار نوآورانه بود. هنوز هم همین احساس را دارم، به این معنا که تصور می‌کنم هر کسی که در سال ۲۰۰۳ آن را کسل‌کننده یافته بود، همچنان همین نظر را خواهد داشت. این بازی از نظر فنی بهبود یافته و یک دکمه اضافی دارد، اما ماساهیرو ساکورای، خالق بازی، از آنچه که باعث برجستگی یا عدم برجستگی نسخه اصلی در میان همتایانش شده بود، عقب‌نشینی نکرده است.

در این راستا، Kirby Air Riders به عنوان یک آزمایش اجتماعی جذاب برای نینتندو مطرح می‌شود. زمانی که نسخه قبلی آن منتشر شد، یک بازی کاملاً نوآورانه بود که صاحبان GameCube هیچ پیش‌زمینه‌ای درباره آن نداشتند. آن اولین برداشت بازیکنان در آن زمان، بدون تأثیر از طرفداران خارج از اشتیاق معمول نینتندو بود. اما Kirby Air Riders اکنون در شرایطی کاملاً متفاوت عرضه می‌شود. فرمت مسابقه‌ای آن اکنون طرفداران واقعی خود را دارد که عاشق نحوه بازی نسخه اصلی هستند و نسبت به آن احساس نوستالژی گرمی دارند. این بازی دارای ارتشی از یوتیوبرها است که آماده‌اند به شما بگویند که منتقدان در سال ۲۰۰۳ به نسخه اصلی بی‌انصافی کردند و همیشه یک اثر نابغه نادیده گرفته شده بود.

چگونه یک فضای اجتماعی کاملاً متفاوت می‌تواند واکنش به بازی‌ای که تا کنون تقریباً مشابه نسخه قبلی خود به نظر می‌رسد را شکل دهد؟ من با اشتیاق منتظر هستم تا در تاریخ ۲۰ نوامبر خودم این موضوع را کشف کنم. Kirby Air Riders قطعاً همان حس خاص و متفاوتی را که در طول سال‌ها به آن علاقه‌مند شده‌ام، منتقل می‌کند، اما با اطمینان به عنوان یک بازی سنگین‌وزن وارد کتابخانه نینتندو سوئیچ ۲ می‌شود. اینکه آیا می‌تواند در کنار بازی‌هایی مانند Mario Kart World جایگاه خود را حفظ کند یا نه، ممکن است به این بستگی داشته باشد که طرفدارانش چقدر مؤثر می‌توانند تاریخ را بازنویسی کنند.