Kingdom Come: Deliverance 2؛ بهترین بازی نقش‌آفرینی که تاکنون تجربه کرده‌ام

Kingdom Come: Deliverance 2 شامل تمام عناصر لازم برای یک بازی نقش‌آفرینی عالی است: داستانی درخشان، ماموریت‌های جانبی جذاب، دنیایی باز و زیبا، و شخصیت‌های فوق‌العاده‌ای که اغلب جملات الهام‌بخشی مانند “وقت مستی است”، “هر مردی از مجارستان دیوانه نیست” و “آیا داری با من شوخی می‌کنی؟” را بیان می‌کنند.

فراتر از یک بازی نقش‌آفرینی

اما در حالی که ممکن است یک بازی نقش‌آفرینی دیگر با این عناصر راضی باشد و بازی را تمام شده اعلام کند، Kingdom Come: Deliverance 2 چند قدم (یا مایل) فراتر رفته و دنیایی را ارائه داده که نه تنها برای بازی کردن بلکه برای زندگی کردن در آن طراحی شده است.

بیایید به سراغ ویژگی بحث‌برانگیز Kingdom Come برویم: سیستم مبارزه بی‌رحم. برای من، سلاح‌های کمی کند و سخت‌استفاده نشان‌دهنده یک تصور غلط رایج درباره این بازی نقش‌آفرینی است. بسیاری فکر می‌کنند که شما به نوعی قرار است یک قهرمان باشید. اما نه، شما نه یک جنگجوی قدرتمند هستید و نه هیچ‌گونه “برگزیده‌ای”. حتی از اشراف هم نیستید! شما در نقش هنری از اسکالیتز، شاگرد سابق آهنگری که در اوایل قرن پانزدهم در بوهمیا قرار دارد، بازی می‌کنید. او یک روستایی بدلباس بدون اسب است و این را حس خواهید کرد.

در Kingdom Come: Deliverance 2 غوطه‌وری به شدت بر اساس واقع‌گرایی است. منطقی نیست که در یک کمین زنده بمانید وقتی تعداد دشمنان بیشتر است. همچنین، بدون آموزش گسترده و تجهیزات عالی نمی‌توانید یک شوالیه را شکست دهید. بنابراین، خوشحالم که شکست می‌خورم. البته این وضعیت تازه‌کارانه در طول بازی ادامه نخواهد داشت. در نهایت، زره بهتری خواهید خرید و کسی را پیدا خواهید کرد که به شما آموزش دهد. این امر به شدت مفهوم “نقش‌آفرینی به عنوان یک فرد معمولی در قرون وسطی” را تقویت می‌کند.

سبک‌های مختلف بازی در Kingdom Come: Deliverance 2

با این حال، شما مجبور نیستید که به طور مکرر درگیر مبارزه شوید. سیستم مبارزه جهت‌دار “بیایید پنج دقیقه دور هم بچرخیم قبل از اینکه یکی از ما جرات حمله کند” برای همه مناسب نیست. خوشبختانه Kingdom Come: Deliverance 2 سبک‌های بازی مختلفی ارائه می‌دهد. از زورمند عضلانی تا جذاب زبان‌نقره‌ای، هر کدام می‌توانند راه خود را پیدا کنند. معمولاً می‌توان درگیری‌ها را به صورت دوستانه حل کرد. اما حتی اگر این امکان وجود نداشته باشد، همیشه می‌توانید مقداری سم قدیمی در غذای کسی بریزید یا در خواب او را بزنید.

با این حال، مراقب باشید که Kingdom Come: Deliverance 2 گرایش‌های جنایی را سخت‌تر از تقریباً هر بازی نقش‌آفرینی دیگری مجازات می‌کند. اگر نتوانید جریمه‌های بسیار بالای آن را پرداخت کنید، به دار آویخته می‌شوید، شلاق می‌خورید، داغ می‌شوید یا حتی اعدام می‌شوید. هرگز به اندازه‌ای که در Kingdom Come از اعمال جنایتکارانه‌ام در بازی پشیمان نشده‌ام. این احساس فوق‌العاده‌ای بود — نه به خاطر هیچ تمایل مازوخیستی، بلکه به این دلیل که بالاخره هنگام ارتکاب جرم احساس اضطراب کردم. زیرا واقعاً از عواقب آن می‌ترسم. دوباره، نقش‌آفرینی در بهترین حالت خود.

در حالی که هنوز از این قوانین سختگیرانه بی‌خبر بودم، اولین تجربه‌ام از درجه واکنش‌پذیری دیوانه‌وار Kingdom Come را زمانی داشتم که تصمیم گرفتم یک شلوار از آهنگر محلی بدزدم. بدون اینکه کسی متوجه شود، از شهر خارج شدم و کل ماجرا را فراموش کردم. به عنوان کسی که در بازی‌های نقش‌آفرینی دیگر از NPCها دزدی کرده و دوباره به همان‌ها فروخته است، تصور کنید چقدر تعجب کردم. دو ساعت بعد که به همان شهر برگشتم، شنیدم کسی فریاد می‌زند: «هی، این‌ها مال من هستند!» — و بله، آهنگر بود که به دنبال من آمده بود برای شلوار خودش که هنوز به تن داشتم.

اگر از خود می‌پرسید چرا من این‌قدر مشتاق بودم که شلوار کسی را بدزدم، با وجود مجازات سخت، شاید هنوز درک نکرده‌اید که چقدر وضعیت در ابتدای یک بازی جدید Kingdom Come: Deliverance 2 ناگوار است. می‌بینید، به دلیل شرایط غیرمنتظره، هنری شغل خود به عنوان پرستار بچه یک نجیب‌زاده را از دست داده است. درست قبل از ورود به دنیای باز Kingdom Come به پایین‌ترین نقطه رسیده بود. این ممکن است در هر بازی نقش‌آفرینی دیگری مشکلی نباشد. اما از آنجا که این بازی “نقش‌آفرینی به عنوان یک گدا در قرون وسطی” را بسیار جدی می‌گیرد، واقعاً سخت است که از این وضعیت فلاکت‌بار خارج شوید.

تصور کنید به یک مهمانخانه می‌روید و مودبانه درخواست اتاق می‌کنید. اما مهمانخانه‌دار به شما می‌گوید: «گم شو، سگ کثیف!» این موضوع خنده‌دار است — تا زمانی که چند دقیقه بعد، در حالی که زخمی، خسته و گرسنه هستید، در یک گودال پنهان شده‌اید. باران بر شانه‌هایتان می‌بارد و فقط دعا می‌کنید که راهزنان شما را تنها بگذارند. حالا اگر فقط لباس‌های بهتری به تن داشتید، مثل شلوار آهنگر… شاید در یک تخت گرم و نرم خوابیده بودید.

واکنش‌پذیری در بازی Kingdom Come: Deliverance 2

به هر حال، واکنش‌پذیری بخش عمده‌ای از جذابیت Kingdom Come: Deliverance 2 را تشکیل می‌دهد. اگر شبیه به یک گدا به نظر برسید، با شما مثل یک گدا رفتار می‌شود. اگر احترام می‌خواهید، باید مانند یک نجیب‌زاده لباس بپوشید و صحبت کنید. اگر بدون لباس مناسب در اطراف بدوید، طولی نمی‌کشد که نظراتی مانند «لباس‌هایت را جایی جا گذاشتی؟» را می‌شنوید. می‌توانید به آن‌ها مودبانه پاسخ دهید یا با چیزی تندتر، مانند «بله، در خانه مادرت، وقتی با او بودم.»

تصویر: Warhorse Studios/Deep Silver از طریق Polygon

همانند بیشتر بازی‌های نقش‌آفرینی، پاسخ‌های بی‌ادبانه بهترین راه برای دوستیابی نیستند. اما Kingdom Come: Deliverance 2 حتی اگر مهربان‌ترین پاسخ‌ها را انتخاب کنید، موفقیت را تضمین نمی‌کند. آیا به راحتی از پس هر چک مهارتی برمی‌آیید؟ خب، اینجا می‌توانید آن را فراموش کنید. زیرا هنری نمی‌تواند به طور جادویی آمار طرف مقابلش را ببیند. در عوض، باید منطقی فکر کنید. اگر لباس شیکی به تن دارید، تحت تأثیر قرار دادن یک روستایی بسیار آسان‌تر است. اما اگر لباس‌های کثیف پوشیده‌اید، رفتار متکبرانه چیزی جز شرمندگی به همراه ندارد. تهدید یک راهزن زره‌پوش یا فریب دادن یک کاتب دانشمند عاقلانه نیست. اما اگر رویکرد خود را تغییر دهید، ممکن است موفق شوید.

تجربه شکست‌های مکرر در مکالمات

باید اعتراف کنم که شکست‌های مکرر در مکالمات برایم عادت شدنی نبود. اما نتیجه این بود که با دقت بیشتری گوش دادم، با دقت بیشتری مشاهده کردم و از مکالمات درون بازی بیشتر از همیشه احساس ناراحتی و هیجان کردم.

با این حال، حتی یک سیستم دیالوگ درخشان بدون داستانی مناسب هیچ ارزشی ندارد. اینجاست که Kingdom Come: Deliverance 2 بیشترین درخشش را دارد.

دلایل جذابیت داستان‌های Kingdom Come: Deliverance 2

سه دلیل خاص وجود دارد که توضیح می‌دهد چرا داستان‌های این بازی قلب من را تسخیر کرده‌اند. اول، این داستان‌ها پر از پیچش‌های غیرمنتظره هستند، حتی در ماموریت‌های جانبی. دقت تاریخی، صحنه‌های سینمایی مناسب و دیالوگ‌های خنده‌دار نیز کمک‌کننده‌اند. اما لحظات “چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟” آن‌ها را به یادماندنی می‌کند.

دوم، Kingdom Come: Deliverance 2 عاشق این است که خطوط داستانی مختلف خود را در هم بپیچد. این امر باعث می‌شود ملاقات‌های دوست‌داشتنی یا بسیار ناخوشایند با شخصیت‌های غیرقابل‌بازی داشته باشم و فراموش کنم که آن‌ها افراد واقعی نیستند.

در نهایت، Kingdom Come: Deliverance 2 به طور نگران‌کننده‌ای مرا به یک ویرانه احساسی تبدیل می‌کند.

به عنوان مثال، در اوایل بازی با گروهی از کومان‌ها برخورد کردم. بله، احتمالاً همان افرادی که خانواده هنری را به قتل رساندند. نفرت از آن‌ها انتخاب آسانی به نظر می‌رسید. اما با مشاهده آزار و اذیتی که از سوی مردم محلی متحمل می‌شدند، نمی‌توانستم از فکر کردن به این که “شاید آن‌ها شخصاً مسئول نبودند” خودداری کنم. در نهایت به آن‌ها کمک کردم.

در طول گفتگوی بعدی، واقعاً می‌خواستم به آن‌ها اعتراض کنم. اما آن‌قدر مهربان بودند که تصمیم گرفتم آن‌ها را به اردوگاهشان همراهی کنم. وقتی به آنجا رسیدیم، اوضاع به یک مهمانی مستی کومانی تبدیل شد. تا پایان شب، وقتی متوجه شدم که آن‌ها، حداقل به طور غیرمستقیم، واقعاً خانواده هنری را به قتل رسانده‌اند، انتقام گرفتن بسیار دشوار شده بود. چرا، Kingdom Come? چرا باید دشمنانم را این‌قدر انسانی نشان دهی؟

تصویر: Warhorse Studios/Deep Silver از طریق Polygon

نامه عاشقانه من به Kingdom Come: Deliverance 2 بسیار طولانی شده است. هنوز به طور کامل به واقع‌گرایی آن نپرداخته‌ام. این واقع‌گرایی به هر گوشه‌ای از پادشاهی بوهمی نفوذ کرده است. حتی بازی‌های کوچک نیز از این قاعده مستثنی نیستند. اگر در حال ساختن یک تیغه هستید، باید آن را در آتش نگه دارید. سپس به طور یکنواخت چکش بزنید و در یک سطل آب سرد فرو ببرید. همه این کارها را انجام دهید. اگر می‌خواهید معجون‌هایی درست کنید، گیاهان را جمع‌آوری کرده و دستورالعمل را تا حد امکان دنبال کنید. بازی‌های کوچک انتزاعی؟ هرگز نشنیده‌ام!

غوطه‌وری در دنیای بازی‌های نقش‌آفرینی

واژه “غوطه‌ور” به طور مکرر در رابطه با بازی‌های نقش‌آفرینی استفاده شده است. اما هیچ کلمه‌ای بهتر از این برای توصیف داستان و گیم‌پلی عمیقاً واقع‌گرایانه، صمیمی و همیشه شگفت‌انگیز Kingdom Come: Deliverance 2 وجود ندارد. این بازی نقش‌آفرینی در سطحی متفاوت قرار دارد. تنها چیزی که پایان ماجراجویی‌های هنری در بوهمی را قابل تحمل می‌کند، وسوسه یک بازی‌کردن بی‌پروا و مست است. Audentes fortuna iuvat!