Arc Raiders: تجربه‌ای دوستانه برای بازیکنان انفرادی

«شلیک نکن، من دوست هستم!»

نمی‌دانم چه انتظاری از Arc Raiders داشتم. به عنوان یک بازیکن عمدتاً تک‌نفره، هم‌بازی احتمالی من برای چنین بازی‌ای در حال حاضر نمی‌تواند از World of Warcraft دست بکشد. متأسفانه، ذهنم را آماده کرده بودم که در هر گوشه‌ای با گروه‌های دشمن مواجه شوم و شکست بخورم. این معمولاً در بازی‌هایی از این دست اتفاق می‌افتد.

در اولین بازدیدهایم از سطح، به همین شکل به Arc Raiders، بازی جدید تیراندازی استخراجی از استودیو Embark نزدیک شدم. در یک نبرد به بازیکنی که تجهیزات بهتری داشت باختم. در بازدید بعدی، بازیکن دیگری را بدون هیچ کلمه‌ای بین ما شکست دادم. قبل از اینکه توسط یک راکت‌انداز دیده شوم و از آسمان به تکه‌تکه تبدیل شوم.

تنها در تلاش سومم، وقتی به یک مهاجم دیگر شلیک کردم، او با ایموت “شلیک نکن!” واکنش نشان داد و من مکث کردم. او به وضوح به تازگی ظاهر شده بود، بنابراین احتمالاً غنیمت زیادی نداشت و من مهمات را هدر می‌دادم. به یاد آوردم که چت نزدیک وجود دارد. از طریق میکروفون از او عذرخواهی کردم و سپس هر کدام به راه خود رفتیم.

تصویر: Embark Studios از طریق Polygon

این لحظه‌ای کلیدی برای من بود که متوجه شدم بازی کردن Arc Raiders به عنوان یک صلح‌طلب تنها، شاید غوطه‌ورترین و تنش‌زاترین روش برای لذت بردن از بازی است. دشمنان Arc — از پهپادهای پرنده گرفته تا ربات‌های زمینی — تهدیدی کافی ایجاد می‌کنند. اگر مراقب نباشید، بسیار سریع می‌توانید تحت فشار قرار بگیرید. بنابراین، بازی به عنوان یک چهره دوستانه برای دیگر مهاجمان به طور قابل توجهی شانس بقای شما را افزایش می‌دهد. به ویژه اگر با دیگران همکاری کنید تا با دشمنانی که در اطراف نقطه استخراج کمین کرده‌اند، مقابله کنید.

در طول حدود ۱۲ ساعتی که تاکنون با بازی گذرانده‌ام، لحظات بی‌شماری وجود دارد که می‌توانم به آن‌ها بازگردم. نتوانستم یک Snitch را قبل از اینکه نیروهای کمکی را فرا بخواند، از بین ببرم. این موضوع منجر به فرار من از یک Wasp و یک Hornet در فضای باز شد. در حالی که تلاش می‌کردم همزمان اسلحه را دوباره پر کنم و خودم را درمان کنم، تنها یک یا دو شلیک تا مرگ فاصله داشتم. ناگهان بازیکن دیگری که تازه از غارت یک Baron Husk فارغ شده بود، سر رسید. او دو گلوله به هر یک از پهپادها شلیک کرد، با یک “حالت خوبه؟” به من نگاهی انداخت و سپس در تاریکی ناپدید شد.

یا شاید بهتر باشد به بازیکنی اشاره کنم که وقتی در حال عجله برای خروج بودم، از پشت به من شلیک کرد. به محض اینکه با عجله کلید فشار برای صحبت را نگه داشتم و فریاد زدم “برو کنار، من دوستم!”، او عذرخواهی کرد و پرسید “آن یکی دیگر” کجاست. با این کار مشخص شد که بازیکن دیگری در نزدیکی است.

توضیح دادم که عجله دارم برای خروج و تنها بازی می‌کنم. بازیکن دیگری از پشت سرم ظاهر شد و هر سه به جلو حرکت کردیم. یک جهنده در نزدیکی گشت می‌زد، بنابراین همه ما در یک بوته پنهان شدیم. سپس به سرعت به سمت آسانسور دویدیم، در حالی که بازیکن چهارمی در داخل با ما ملاقات کرد.

تا کنون، بهترین برخورد دوستانه‌ای که داشتم در نقشه Dam Battlegrounds بود. این اولین نقشه‌ای بود که بازدید کردم. کلیدی برای یک اتاق قفل شده داشتم، اما در ساختمانی بود که قبلاً به آن نرفته بودم. بنابراین نمی‌دانستم کجا باید آن را پیدا کنم.

در یک اتاق تاریک مشغول جستجو بودم که صدایی از پشت سرم شنیدم: “دوستانه‌ای؟” به سرعت برگشتم و سلاحم آماده بود. پاسخ دادم “بله، دوستانه‌ام.” او گفت: “عالیه.” قبل از اینکه دشمن‌نشدنی‌ام برود، پرسیدم آیا می‌داند در قفل شده کجاست. او مرا به گوشه‌ای هدایت کرد و سپس تماشا کرد که وارد شدم و تمام غنایمی که نیاز داشتم را برداشتم.

وقتی به اندازه‌ای که می‌توانستم حمل کنم برداشتم، به او اجازه دادم هر چیزی که باقی مانده بود را بردارد. سپس با هم به مأموریتی برای خروج پرداختیم.

این لحظات هستند که Arc Raiders را خاص می‌کنند. حالت PvP همیشه بخشی از بازی خواهد بود. من در بسیاری از نبردهای مسلحانه شرکت کرده‌ام. وقتی که کسانی که با آنها روبرو شده‌ام نمی‌خواهند به خوبی بازی کنند، پیروزی در آن‌ها فوق‌العاده است. اما بازی به صورت انفرادی، به ویژه از آنجا که می‌دانید به دلیل نحوه کارکرد سیستم تطبیق، با یک گروه سه نفره روبرو نخواهید شد، نشان می‌دهد که دیپلماسی واقعاً ممکن است.

اهمیت دیپلماسی در بازی

تنها چیزی که لازم است، خطر از دست دادن غنائم به سختی به دست آمده است. همچنین تهدیدی بزرگتر از سایر بازیکنان به شکل Leapers، Bombardiers، Rocketeers و خدای ناکرده، یک Queen وجود دارد.