فیلم کمتر شناخته‌شده جان کارپنتر که ارزش تماشا دارد (و به‌صورت رایگان پخش می‌شود)

مسیر معمول فیلم‌های جان کارپنتر به این صورت است: فروش گیشه‌ای متوسط تا منفی، نقدهای متوسط تا منفی، و بازبینی مجدد پس از چند دهه که فیلم مورد نظر به یک اثر کالت تبدیل می‌شود. این اتفاق برای The Thing افتاد که اکنون به عنوان یک کلاسیک ترسناک شناخته می‌شود. همچنین، این اتفاق برای They Live و Prince of Darkness نیز رخ داده است. حتی فیلم‌هایی که زمانی مورد انتقاد قرار گرفته بودند، اکنون به آثار محبوبی تبدیل شده‌اند.

نگاهی به کانال Criterion بیندازید که با مجموعه “کارگردانی شده توسط جان کارپنتر” در فصل ترسناک، بیشتر فیلم‌های این کارگردان را گردآوری کرده است. این مجموعه شامل شکست‌هایی مانند Vampires و Memoirs of an Invisible Man می‌شود. با این حال، The Ward به طرز چشمگیری غایب است. این فیلم به‌طور قابل‌بحثی بهترین اثر کارپنتر از زمان They Live در سال ۱۹۸۸ محسوب می‌شود. خوشبختانه، The Ward در حال حاضر در Prime Video، Peacock و Tubi در دسترس است و منتظر کشف مجددی است که شایسته آن است.

The Ward به پروژه‌های محدود مکانی جان کارپنتر مانند Assault on Precinct 13 و The Thing بازمی‌گردد. این آثار نزدیک‌ترین کارهای او به فیلم‌های هاوارد هاکس هستند. فیلم‌هایی که کارپنتر هم به‌طور رسمی (The Thing اقتباسی از فیلم هاکس The Thing from Another World) و هم غیررسمی (Assault تا حدی از Rio Bravo الهام گرفته شده بود) بازسازی کرده است.

تفاوت‌های جنسیتی و مکان داستان

یک تفاوت بزرگ در نسبت جنسیتی معکوس است. مکان تحت محاصره یک بخش زنان در بیمارستان روانی در اورگان سال ۱۹۶۶ است. اینجاست که کریستن (امبر هرد) پس از پیدا شدن در محل آتش‌سوزی خانه‌ای که خودش به راه انداخته بود، وارد می‌شود. او ادعا می‌کند که هیچ خاطره‌ای از قبل از حادثه ندارد. با این حال به دکتر استرینگر (جرد هریس) با خشم و شک نگاه می‌کند.

در این بخش، کریستن با دیگر بیماران آشنا می‌شود. امیلی (میمی گامر) وحشی است و سارا (دانیل پاناباکر) جذاب. آیریس (لیندسی فون‌سکا) هنرمند و زویی (لورا-لی) کودک‌گونه هستند. همچنین صحبت‌هایی درباره تامی و آلیس، بیمارانی که اخیراً ناپدید شده‌اند، وجود دارد.

مواجهه با موجود شبح‌وار

کریستن به زودی با یک موجود شبح‌وار تهدیدآمیز روبرو می‌شود. این موجود او و دیگر بیماران را تهدید می‌کند. او در تلاش است تا در میان درمان‌های مختلف، از هیپنوتیزم تا شوک الکتریکی، راهی برای فرار پیدا کند. خاطرات او عمدتاً خالی باقی می‌مانند. با این حال، برش‌های مرموزی زیرزمینی را نشان می‌دهند که دختری جوان (با بازی سیدنی سوئینی ۱۳ ساله) به عنوان یک زندانی زنجیر شده است.

فیلمنامه‌ای که توسط مایکل و شاون راسموسن نوشته شده است، که پیش از این فیلم ترسناک و هیجان‌انگیز Crawl را نیز نوشته‌اند، به نظر می‌رسد محتوای استانداردی دارد. The Ward برخلاف Ghosts of Mars یا Escape from L.A.، فیلمی از کارپنتر است که بودجه‌اش، هرچند کم، به خوبی با اهداف محتوایی آن هماهنگ شده است. بدون نیاز به جلوه‌های ویژه متعدد که کار را پیچیده کند، کارپنتر تمرکز بیشتری بر ترکیب‌بندی نماهای عریض و حرکت دوربین در راهروهای بیمارستان دارد.

The Ward فیلمی نیست که به شدت ترسناک باشد. با این حال، برای فیلمی که در فضای بسته جریان دارد، حرکت زیادی دارد. کارپنتر با دنبال کردن دویدن‌های دیوانه‌وار کریستن در راهروها و گوشه‌های تاریک، داستان خود را روایت می‌کند. او بدون تکیه بیش از حد بر دیالوگ‌های فیلم‌های درجه دو، این کار را انجام می‌دهد. فیلم‌برداری ۳۵ میلی‌متری فیلم هنوز هم عالی به نظر می‌رسد. کارپنتر قبل از اینکه دیجیتال به رسانه غالب تبدیل شود بازنشسته شد. او به طور ماهرانه‌ای شخصیت‌هایش را در قاب قرار می‌دهد و نشان می‌دهد که چگونه زنان به عنوان یک گروه با هم کار می‌کنند یا نمی‌کنند.

صحنه‌های جذاب و کارگردانی ماهرانه

در یک صحنه جذاب، بیماران در میان یک طوفان رعد و برق، وقفه‌ای برای رقص با رادیو می‌گیرند. کارپنتر به اندازه کافی عقب می‌کشد تا حرکات متعدد را به طور همزمان به تصویر بکشد. این صحنه‌ها نشان‌دهنده توانایی او در ایجاد تعلیق و جذابیت در فیلم است.

تصویر: ARC Entertainment

به‌ویژه پس از نمایش‌های پر از خودنمایی در Vampires و Ghosts of Mars، دیدن کارپنتر که برای دومین بار پس از Halloween در جمعی از زنان غوطه‌ور می‌شود، جالب است.

امبر هرد در سال‌های اخیر به طرز عجیبی به یک چهره جنجالی تبدیل شده است. این امر باعث شده تا توانایی‌های او به عنوان یک بازیگر ژانر قوی نادیده گرفته شود. او می‌تواند واقعیت‌های مضحک را با جدیت و قدرتی که به همان اندازه در یک فیلم ترسناک دهه ۸۰ یا یک ملودرام نوآر دهه ۴۰ کار می‌کند، به تصویر بکشد. عناصر هر دو ژانر در اینجا حضور دارند. حتی زمانی که فیلم به‌طور آشکار اطلاعات را از کریستن و بینندگانش پنهان می‌کند، هرد با مقاومت نهایی خود به‌طور دوست‌داشتنی‌ای سرسختی نشان می‌دهد.

بقیه بازیگران به‌طور عمدی ساده‌تر و کلیشه‌ای‌تر هستند. این شامل پایانی می‌شود که ممکن است برخی از بینندگان را از کل ماجرا دل‌زده کند. کارپنتر در اینجا به خوبی در سنت فیلم‌های درجه ب کار می‌کند. به جز کمی صراحت بیشتر، این فیلم نسبتاً دارای درجه R ملایم است. The Ward می‌توانست در اواسط دهه ۶۰ که داستان آن در آن زمان قرار دارد، ساخته شود. این به معنای شامل شدن یک چرخش داستانی است که در آن زمان بسیار نوآورانه‌تر بود.

طنین‌اندازی فیلم و چالش‌های کریستن

اما در جایی که The Ward به پایان می‌رسد، چه کارپنتر قصد داشته باشد یا نه، هم‌چنان طنین‌انداز است. کریستن اساساً با این چالش مواجه است که آیا او تروما خود را سرکوب کند یا با آن روبرو شود. با انجام این کار، فیلم هم مسیر روایت‌های ترومای محور در ژانر وحشت دهه‌های بعدی را پیش‌بینی می‌کند و هم به عنوان یک وداع مختصر با دوران وحشت سینمایی کارپنتر عمل می‌کند. امتناع کریستن از تسلیم شدن به یک طرح بزرگ‌تر به عنوان تأملی بر این که آیا داستان‌های واقعی وحشت می‌توانند یا باید به یک پایان واقعی برسند، خوانده می‌شود.

تصویر: ARC Entertainment

چه طنین‌انداز باشد یا نه، ممکن است مخاطبان به هر حال اعتراض کرده باشند، حتی اگر فرصتی داشتند. پس از اولین نمایش در جشنواره فیلم تورنتو که اخیراً پانزدهمین سالگرد خود را گذراند، The Ward در نهایت در تابستان ۲۰۱۱ به اکران تجاری رسید. این اتفاق چند ماه پس از Sucker Punch رخ داد، یک فیلم ژانر دیگر که در بیمارستانی قرار دارد. این فیلم تنها بخش کوچکی از توجهی را که به آن شکست بزرگ‌تر اختصاص داده شده بود، دریافت کرد. نمایش کوتاه سینمایی آن اساساً به عنوان تبلیغی برای انتشار سریع ویدئوی خانگی عمل کرد. این از نظر پیش‌بینی نیز درست بود، هرچند احتمالاً به شکلی که هیچ‌کس از دست‌اندرکاران آن ترجیح نمی‌داد.

عملکرد The Ward در مقایسه با دیگر آثار کارپنتر

با این حال، علیرغم ظاهر، The Ward به اندازه هر فیلم دیگر از دوره‌های بعدی کارپنتر مطمئن است. شاید بهتر از آزمایش‌های او با علمی تخیلی و وسترن‌ها عمل می‌کند. اگر کارپنتر واقعاً دیگر فیلمی کارگردانی نکند، این فیلم بدی برای پایان دادن نیست. اکنون این به طرفداران وحشت بستگی دارد که آن را دوباره کشف کنند.

محل تماشا: پرایم ویدیو، پیکاک و توبی، و دیگران.