همه عاشق ایستگاه‌های رادیویی The Outer Worlds 2 هستند جز من

پس از تجربه بازی The Outer Worlds در سال ۲۰۱۹، بسیاری از بازیکنان، از جمله خودم، علاقه‌مند به وجود ایستگاه‌های رادیویی درون بازی شدند. این تمایل به‌ویژه به دلیل داستان عمیق بازی نقش‌آفرینی علمی‌تخیلی Obsidian بود که در مأموریت اصلی “Radio Free Monarch” به ایستگاه‌های رادیویی می‌پرداخت. با توجه به اینکه Fallout: New Vegas دارای ایستگاه‌های رادیویی بود، چرا The Outer Worlds نباید از این ویژگی برخوردار باشد؟

اکنون، رویاهایم به واقعیت پیوسته‌اند. The Outer Worlds 2 از کتاب بتسدا الهام گرفته و تعدادی ایستگاه رادیویی به سبک Fallout را پیاده‌سازی کرده است. این ایستگاه‌ها به صورت ۲۴ ساعته جینگل‌های شرکتی سرگرم‌کننده و تبلیغات نگران‌کننده محافظت‌گر را پخش می‌کنند. تنها مشکل این است که من تقریباً هیچ تمایلی به گوش دادن به ایستگاه‌های رادیویی بازی ندارم. با وجود اینکه چندین دوست به من گفته‌اند که چقدر عالی هستند.

تجربه گوش دادن به ایستگاه‌های رادیویی

اشتباه نکنید، من به هر ایستگاه چند بار گوش داده‌ام. هر زمان که بازی به من پیشنهاد می‌دهد که به امواج رادیویی گوش دهم، این کار را می‌کنم. زیرا گاهی اوقات گوش دادن می‌تواند به اطلاعاتی منجر شود که یک مأموریت جانبی را آغاز می‌کند. اما در بیشتر مواقع، ترجیح می‌دهم در حین کاوش در سیارات و سکونتگاه‌های مختلف بازی، سکوت را تجربه کنم. نه به این دلیل که ایستگاه‌های رادیویی بد هستند، بلکه به این دلیل که طراحی صدای بازی حتی بهتر است.

مشکل از بهشت، اولین سکونتگاه بزرگی که بازیکن پس از مقدمه بازی با آن روبرو می‌شود، آغاز شد. من با اینکاگنیتو فرود آمدم. پیاده شدم و بلافاصله رادیو را روشن کردم. در حالی که در جزیره پرسه می‌زدم، از آهنگ‌ها لذت می‌بردم.

تجربه‌ای عجیب در جزیره

سپس صدای جیرجیری شنیدم. شبیه به صدایی بود که ممکن است هنگام در آغوش گرفتن کسی که کت چرمی پوشیده است بشنوید. جزیره تاریک بود، بنابراین ایستادم. چراغ قوه‌ام را روشن کردم و رادیو را خاموش کردم تا گوش کنم.

هیچ چیز. عجب، عجیب است.

ماجراجویی در میان شاخ و برگ‌ها

چند مأموریت برداشتم. رادیو را دوباره روشن کردم و به کاوش ادامه دادم. داشتم از مسیری در میان شاخ و برگ‌های انبوه عبور می‌کردم که دوباره آن صدا را شنیدم. این بار بسیار بلندتر و نزدیک‌تر بود. سریع برگشتم، اما پشت سرم چیزی نبود. جز درختان عجیب و غریب ماژنتا که در سراسر جزیره رشد کرده بودند.

چند ساعت طول کشید تا متوجه شدم صدای نگران‌کننده‌ای که می‌شنیدم از خود درختان می‌آید. این درختان با هر نسیم ملایمی به شدت صدا می‌دهند. خوشحال از اینکه معما را حل کرده‌ام و کمی اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده‌ام، رادیو را دوباره روشن کردم. با ضرب آهنگ غیرقابل مقاومت “آهنگ Crabwich” سرم را تکان دادم و به سمت هدف بعدی حرکت کردم.

کشف موجود عجیب

در همین لحظه بود که متوجه فریادها شدم. کسی — یا چیزی — به شدت زوزه می‌کشید. دوباره رادیو را خاموش کردم و از گوشه چشمم چیزی کوچک را دیدم که از جاده خاکی که دنبال می‌کردم عبور می‌کرد. موجود را دنبال کردم و سلاحم را به سمتش نشانه گرفتم. سپس متوجه شدم که آن یک جیغ‌زن درختی است. موجودی بی‌خطر و شبیه به میمون جیغ‌زن که برخلاف بسیاری از جانوران بیگانه بازی، هیچ خطری برای من یا همراهان مسلح من ندارد.

چندین بار تلاش کرده‌ام تا به ایستگاه‌های رادیویی The Outer Worlds 2 وارد شوم. با اینکه از موسیقی لذت می‌برم، طراحی صدای فوق‌العاده بازی برایم جذاب‌تر است. گوش دادن مداوم به رادیو تا حدی جو بازی را خراب می‌کند و بسیار حواس‌پرت‌کننده است.

پخش رادیو هنگام مواجهه‌های مخفیانه باعث می‌شود صدای دشمنان را نشنوم. روشن نگه‌داشتن آن هنگام کاوش در سکونتگاه‌ها تمرکز بر روی NPCهایی که می‌خواهند توجه من را جلب کنند را دشوار می‌کند. ورود به یک نبرد با شلیک‌های پر سر و صدا و موسیقی جذاب است، اما معمولاً فراموش می‌کنم که آن را روشن کنم. وقتی که روشن است، فقط باعث می‌شود از بخش‌هایی از بازی که ترجیح می‌دهم روی آن‌ها تمرکز کنم، حواس‌پرت شوم.

فکر می‌کنم بخشی از دلیل این موضوع این است که The Outer Worlds 2 نسبت به Fallout 3 یا Fallout: New Vegas کمتر به پرسه‌زنی بی‌هدف می‌پردازد. احتمالاً وقتی در حال جمع‌آوری آیتم‌ها در مناطقی هستم که قبلاً کاوش کرده‌ام، رادیو را روشن می‌کنم. اما فعلاً از طراحی صدای بی‌نقص بازی و بحث با همراهان پیچیده و شگفت‌انگیز خود لذت می‌برم.

البته آهنگ Crabwich همچنان جذاب است.