۴۰ سال بعد، فیلم نادیده گرفته شده فردی کروگر که شایسته احترام است

صحنه آغازین فیلم کابوس در خیابان الم ۲: انتقام فردی از زمانی که نوجوان بودم در ذهنم باقی مانده است. دیدن آن اتوبوس که بر روی دو ستون بالای چیزی شبیه به دریچه‌ای به جهنم متعادل بود، هرگز از ذهنم پاک نشده است.

انتقام فردی با چالش‌های زیادی روبرو بود. این فیلم توسط وس کریون که خالق این مجموعه و کارگردان فیلم اصلی کابوس در خیابان الم بود، رد شد. همچنین به موضوعاتی مانند همجنس‌گرایی پرداخت که مخاطبان اصلی فیلم‌های ترسناک در زمان اکران دنباله در ۱ نوامبر ۱۹۸۵ آماده پذیرش آن نبودند.

تغییرات غیرمنتظره در داستان

این فیلم داستان فیلم اصلی را به سمت‌های غیرمنتظره‌ای برد و قوانین تعیین‌شده در فیلم محبوب کریون را شکست. اما ۴۰ سال بعد، نمی‌توان قدرت ماندگاری کابوس در خیابان الم ۲ را انکار کرد. این فیلم هم به عنوان یک کلاسیک مستقل و هم به خاطر راه‌هایی که به تبدیل فردی کروگر به یک نماد فرهنگی کمک کرد، شناخته می‌شود.

پنج سال پس از فیلم اصلی، A Nightmare on Elm Street II: Freddy’s Revenge داستان نوجوانی به نام جسی والش (مارک پاتون) را دنبال می‌کند. او به خانه شخصیت اصلی فیلم اول نقل مکان می‌کند و متوجه می‌شود که فردی کروگر هرگز آنجا را ترک نکرده است. بدتر از آن، فردی تلاش می‌کند تا با تسخیر بدن جسی به دنیای واقعی بازگردد.

تلاش برای بازگشت فردی کروگر

با افزایش نفوذ فردی، جسی کنترل خود بر واقعیت را از دست می‌دهد. مرز بین خواب و بیداری برای او محو می‌شود. او هم قربانی و هم وسیله‌ای برای بازگشت قاتل می‌شود.

عکس: Warner Bros. Pictures

Elm Street II بسیاری از قوانین تعیین‌شده در فیلم اصلی کرِیون را کنار گذاشت. برای مثال، در آن فیلم، فردی تنها می‌توانست به کسی حمله کند وقتی که خواب بود. اما در دنباله، قدرت‌های فردی از تعقیب در خواب به تدریج به حضور واقعی تبدیل می‌شود و کنترل جسی را به دست می‌گیرد.

تغییرات در داستان و واکنش طرفداران

این تغییر به داستان تسخیر باعث شد برخی از طرفداران در آن زمان از فیلم دور شوند. اما این یکی از ترفندهای اصلی فردی شد که در هر دو فیلم A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child و Freddy vs. Jason بازگشت. عبور به دنیای واقعی همچنین هدف اصلی در هر دو فیلم Elm Street II و Wes Craven’s New Nightmare است که توسط بسیاری به عنوان اوج این مجموعه شناخته می‌شود.

انتقام فردی همچنین ظاهر نمادین شخصیت را تثبیت کرد. آرایش او به شکلی شبیه به یک جادوگر مرد با بینی قلابی و چشمان قرمز بازطراحی شد. ژاکت فردی قبل از خیابان الم ۲ هرگز نوارهایی روی آستین‌هایش نداشت. تیغه‌های ترسناک او از اینکه به سادگی به دستکش‌هایش متصل باشند به بخشی از دستان واقعی‌اش تبدیل شدند. این تغییرات واقعاً وحشتناک است.

کروین تا سال‌ها بعد به ترکیب کمدی‌های ترسناک نپرداخت. او با فیلم‌هایی مانند خون‌آشام در بروکلین و جیغ به این ژانر بازگشت. اما انتقام فردی اولین قدم را برداشت و فردی را از یک قاتل بی‌روح به یک شوخ‌طبع خشونت‌آمیز تبدیل کرد. آیا کروین از این فیلم الهام گرفته است؟

تا به امروز، کارگردان جک شولدر ادعا می‌کند که هیچ ایده‌ای نداشته که در حال ساخت یک فیلم ترسناک با مضامین همجنس‌گرایانه است. به نظر می‌رسد که تازه پس از دهه‌ها از رسیدن فیلم به وضعیت کلاسیک فرقه‌ای، به این نکته پی برده است. «جک یک تدوین‌گر است و می‌تواند در ذهن خود تدوین کند»، بازیگر فردی، رابرت انگلوند اخیراً به ایندی‌وایر گفت. او افزود: «اما وقتی جک در حال فیلم‌برداری بود، فکر می‌کنم او مشغول بودجه و کارگردانی بازیگران جوان بود. بنابراین، فکر نمی‌کنم جک روز به روز در تقویت هرگونه زیرمتن، چه همجنس‌گرایانه و چه غیره، دخیل بوده باشد. او فقط سعی می‌کرد روز خود را به پایان برساند.»

مضامین زیرین فیلم

اما نمی‌توان مضامین زیرین فیلم را انکار کرد. داستان بلوغی که بر روی یک پسر نوجوان گیج متمرکز است، به وضوح دیده می‌شود. همچنین صحنه‌های بسیار همجنس‌گرایانه‌ای که شامل معلم ورزش جک می‌شود، جلب توجه می‌کند. او را در یک بار چرمی ملاقات می‌کند و سپس به مدرسه می‌آورد تا… دور بزند و سپس به دوش برود.

همه این‌ها برای مخاطبان دهه ۱۹۸۰ که انتظار دنباله‌ای مستقیم برای A Nightmare on Elm Street داشتند، بیش از حد بود. با این حال، در سال‌های پس از آن، Freddy’s Revenge به خاطر کدگذاری جسورانه‌اش در زمینه کوییر، به یک اثر کالت تبدیل شده است. در سال ۲۰۱۵، زمانی که فیلم ۳۰ ساله شد، Decider آن را “همجنس‌گراترین فیلم ترسناک ساخته شده” نامید.

هیچ‌کدام از این‌ها بدون اجرای مارک پاتون ممکن نبود. حضور آسیب‌پذیر و آندروژنی او داستان را به زمین می‌نشاند. او به‌طور قانع‌کننده‌ای وحشت از دست دادن کنترل به چیزی درونی را منتقل می‌کند. هم طرح داستان و هم نقش‌آفرینی پاتون، زیرمتن‌های جنسی فیلم را به چیزی هدفمند تبدیل می‌کنند. این تبدیل به بیانی از هویت، سرکوب و درگیری درونی می‌شود، به‌جای اینکه تنها تزئینات زیرمتنی باشند.

در مستند سال ۲۰۱۹ Scream, Queen! My Nightmare on Elm Street، رابرت انگلوند به یک دینامیک “زیبایی و هیولا” بین فردی و جسی اشاره می‌کند. او معتقد است که فردی به جوانی و جذابیت جسی کشیده می‌شود و می‌خواهد ظاهر او را برای خود داشته باشد.

کارگردانان رومن کیمینتی و تایلر جنسن تجربه مارک پاتون را به عنوان یک بازیگر همجنس‌گرا در دهه ۱۹۸۰ بررسی می‌کنند. در آن زمان، هالیوود او را تحت فشار قرار داد تا گرایش جنسی خود را پنهان کند. اما در نهایت، او در یک فیلم ترسناک با کد همجنس‌گرایی بازی کرد که به طور مؤثری به کارنامه او به عنوان یک بازیگر اصلی پایان داد.

تأثیر داستان شخصی مارک پاتون

دانستن داستان شخصی پاتون تنها اجرای او را تقویت کرده و به غنای تم‌های فیلم می‌افزاید. در حالی که او موظف است نقش یک نوجوان آمریکایی مستقیم و همه‌پسند را بازی کند، ظرافت‌های زیرکانه در بازیگری او و برخی انتخاب‌هایی که شخصیتش انجام می‌دهد، به آرامی حقیقت زیر نقاب را آشکار می‌کنند.

تصویر: Warner Bros. Pictures

اگر عدالت وجود داشت، شاید به انتقام فردی همان‌طور نگاه می‌کردیم که به هالووین III: فصل جادوگر نگاه می‌کنیم. این دنباله‌ای جاه‌طلبانه بود که بسیاری از عناصر محبوب مجموعه را نادیده گرفت. برخلاف آن فیلم، انتقام فردی در گیشه شکست نخورد و از تاریخچه حذف نشد.

قضاوت نسل جدید درباره انتقام فردی

نسل جدیدی لازم بود تا کابوس در خیابان الم II: انتقام فردی را بر اساس شایستگی‌هایش قضاوت کند و موضوعات آن را بپذیرد. با این حال، هنوز هم چیزهای زیادی در این فیلم وجود دارد که ارزش بازپس‌گیری دارد. زیرا همان‌طور که مردم می‌گویند، نیو لاین سینما خانه‌ای است که فردی ساخته است. این کابوس در خیابان الم II: انتقام فردی بود که فردی را به یک نماد تبدیل کرد.