چگونه “Queens of the Dead” تینا رومرو روحیه سیاسی جورج ای. رومرو را منعکس می‌کند

برای یک کمدی ترسناک کوئیر که گروهی از بچه‌های کلاب و افراد نامتعارف را در مواجهه با آخرالزمان زامبی‌ها دنبال می‌کند، Queens of the Dead پیام سیاسی قدرتمندی دارد. این امر نباید تعجب‌آور باشد، زیرا تینا رومرو در راس کار قرار دارد. او دختر جورج ای. رومرو، پدر ژانر زامبی است. تینا به طور آگاهانه تلاش می‌کند تا میراث پدرش از استعاره‌های سیاسی را ادامه دهد و در عین حال، مهر خود را بر این ژانر بگذارد.

طرفداران فیلم‌شناسی پدرش می‌دانند که جورج ای. رومرو در فیلم‌های زامبی خود، در انتقال بیانیه‌های سیاسی پرشور شوخی نمی‌کرد. اولین فیلم او، کلاسیک ۱۹۶۸ شب مردگان زنده، نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها نمی‌توانند از پیش‌داوری‌های طبقاتی، نژادی و جنسیتی رها شوند. حتی زمانی که در هر گوشه‌ای با زامبی‌ها مواجه هستند.

بن (دواین جونز)، قهرمان فیلم، زامبی‌ها را می‌کشد و به عنوان یک رهبر باهوش و کارآمد برای گروهی از بازماندگان زامبی قدم برمی‌دارد. اما این هنوز کافی نیست تا او را از تیراندازی توسط گروهی از نجات‌دهندگان سفیدپوست نجات دهد. آن‌ها با بدخواهی یا بی‌تفاوتی، زحمت نمی‌کشند بررسی کنند که آیا مرد سیاه‌پوستی که در دیدگاهشان است، زامبی است یا نه.

مصرف‌گرایی بی‌رویه و تمایل آمریکا به نابودی خود، موضوع برجسته‌ای در فیلم‌های بعدی اوست. به ویژه در فیلم Land of the Dead محصول ۲۰۰۵، جایی که فرهنگ مصرفی در نهایت نابودی جوامعی را که در طول آخرالزمان زامبی‌ها شکل گرفته‌اند، به همراه دارد.

عکس: شانون مدن/IFC

در نگاه اول، یک کمدی ترسناک کوییر ممکن است کاملاً مخالف کارهای پدرش به نظر برسد. زیبایی‌شناسی و حال و هوای او بسیار متفاوت است. در حالی که لحظات شادی در فیلم‌های جورج ای. رومرو وجود دارد، هیچ‌کدام به اندازه Queens of the Dead جسورانه و خنده‌دار نیستند. با این حال، برای تینا رومرو و هم‌نویسنده‌اش ارین جاج، کمدی در درجه دوم اهمیت قرار داشت. تمرکز اصلی آن‌ها بر نقد اجتماعی عمیق‌تری درباره هویت کوییر، دینامیک‌های جامعه و بهره‌برداری شرکتی از استعدادهای کوییر بود.

تمرکز بر نقد اجتماعی

رومرو توضیح می‌دهد: «ما فیلمنامه را با تمرکز کمتر بر کمدی و بیشتر بر شخصیت‌ها نوشتیم. بیشتر به این فکر کردیم که چه نوع نقد اجتماعی می‌خواهیم ارائه دهیم و مسائل چه بودند.» او ادامه می‌دهد: «بنابراین ما تخته سفید خود را از موضوعات داشتیم. می‌خواستیم به بحران مواد مخدر، اعتیاد به دستگاه‌ها، درگیری‌های داخلی در جامعه و اطلاعات بیش از حد در بحران بپردازیم.»

عکس: Shannon Madden/IFC

هویت و تلاش برای درک آن موضوعی پیچیده است. این مسئله می‌تواند به سوءتفاهم‌ها و حتی خصومت‌های آشکار در جامعه منجر شود. این موضوع بخش بزرگی از فیلم را تشکیل می‌دهد. سم (جاکل اسپایوی)، یک پرستار، با زندگی قبلی‌اش به عنوان یک درگ کوئین دست و پنجه نرم می‌کند. او احساسی که هنگام اجرا دارد را با آنچه واقعاً هست مقایسه می‌کند. مبارزه او در تضاد با دره (کتی اوبرایان) است. دره با اعتماد به نفس و راحتی با خود زندگی می‌کند و به اندازه‌ای که می‌تواند، درک کننده مبارزه سم نیست.

نزاع‌های داخلی جامعه با شکار استعدادهای کوئیر بیشتر تشدید می‌شود. دره یک کلوب شبانه کوئیر را اداره می‌کند که به سختی می‌تواند چراغ‌هایش را روشن نگه دارد. برنامه اصلی این کلوب، یاسمین (دومینیک جکسون) یک نمایش را لغو می‌کند تا به یک اجرای بهتر و پردرآمدتر بپردازد و دره و دیگران را در بحران قرار می‌دهد.

تضاد بین کلوب‌های شبانه

یاسمین به جای آن به یک مهمانی شرکتی به نام Glitter Bitch می‌رود که تبلیغی برای یک کلوب جدید به نام Yum است. این کلوب از هر نظر با کلوب شبانه دره متفاوت است. با توجه به ظاهر تمیز و شرکتی Yum، بدون شک کار در آنجا بهتر پرداخت می‌شود.

چالش‌های یاسمین در دنیای جدید

اما یاسمین به زودی متوجه می‌شود که به عنوان یک وسیله برای نشان دادن “دوستدار کوئیر” بودن شرکت پشت Yum استفاده می‌شود. وقتی آخرالزمان زامبی‌ها فرا می‌رسد، تصمیم او بلافاصله او را در تقابل با بازماندگان پناه گرفته در کلوب شبانه دره قرار می‌دهد. اگر یاسمین می‌تواند آنها را به خاطر پول رها کند، آنها سوال می‌کنند که آیا می‌توانند در این دنیای جدید و پر از زامبی به او اعتماد کنند یا نه.

رومرو تأثیر دخالت‌های شرکتی بر جامعه کوئیر را با چشمان خود دیده است. او می‌گوید: «در زندگی‌ام به عنوان یک دی‌جی، هم در مهمانی‌های کوئیر و هم در مهمانی‌های برندها شرکت کرده‌ام.

تفاوت‌های مهمانی‌های برندها و کوئیر

مهمانی‌های برندها بودجه زیادی دارند. آن‌ها منابع زیادی دارند و پول زیادی خرج می‌کنند. اما هیچ زندگی و روحی در آن‌ها نیست. چون همه در حال کار با تلفن‌هایشان هستند، صحبت نمی‌کنند، نمی‌رقصند و با هم نمی‌گردند. این بسیار سورئال و ناخوشایند است.

در مقابل، مهمانی‌های کوئیر که هیچ بودجه‌ای ندارند، پر از کارهای دستی هستند تا به کار بیفتند. اما پر از زندگی‌اند.»

در عین حال، رومرو اذعان می‌کند که اصالت همیشه پول‌ساز نیست. او می‌گوید: «ما می‌خواهیم افراد کوئیر پول بگیرند. [یاسمین] در مهمانی Glitter Bitch پول بیشتری به دست خواهد آورد. اما این تجربه ناخوشایند خواهد بود و او مانند یک وسیله تزئینی خواهد بود.»

اینکه یاسمین حاضر است بخشی از روح خود را برای سود بفروشد، حتی به قیمت نابودی جامعه خود، همان چیزی است که رومرو به آن اشاره می‌کند. او درباره جامعه کوییر صحبت می‌کند که “خودش را می‌بلعد.” این بحران، با شکستن جهان، باعث می‌شود این جامعه شکسته از افراد کوییر دوباره به هم بپیوندند.

زامبی‌ها و روایت جامعه

در حالی که زامبی‌های فیلم ژانر تعریف‌کننده جورج ای. رومرو روایت تلخی را برجسته می‌کنند که جامعه نمی‌تواند به دلیل تعصبات گذشته به هم بپیوندد، زامبی‌های Queens of the Dead دقیقاً برعکس عمل می‌کنند. این دیدگاه بسیار خوش‌بینانه‌تر و امیدوارکننده‌تر است. اما برای جامعه‌ای که موفقیت‌هایش عمدتاً (و تاریخی) از تکیه بر یکدیگر به دست آمده، به نظر می‌رسد که به دست آمده است.

با وجود این تفاوت، Queens of the Dead و آثار جورج ای. رومرو همان تمایل به انتقال پیامی پرشور و قوی به فیلم‌سازی ترسناک را به تصویر می‌کشند. همان‌طور که رومرو می‌گوید: «نمی‌توانم فرزند پدرم باشم بدون اینکه سعی کنم چیزی بگویم.»