بهترین فیلم کابوس در خیابان الم با حضور فردی کروگر: آیا یک فرنچایز اسلحه‌ای موفق خواهد بود؟

هیچ‌کدام از پیچش‌های ماورایی یا اعمال خشونت‌آمیز فیلم Weapons نتوانستند طرفداران درام جادویی زک کرگر را به اندازه پیشنهاد ساخت یک پیش‌درآمد بترسانند. پس از اینکه فیلم ترسناک اصلی در گیشه موفقیت بزرگی کسب کرد و عمه شوم گلادیس (امی مدیگان) در اقتصاد میم‌ها به شهرت رسید، صحبت‌های فرانچایز برادران وارنر اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید. اما حتی کرگر نیز به این آتش دامن زده است. کارگردان در اکتبر اصرار داشت: «فکر می‌کنم داستان گلادیس داستانی بسیار جالب است که به نظر می‌رسد به‌طور جداگانه و مستقل عمل خواهد کرد.»

«فکر نمی‌کنم این موضوع باعث کاهش سلاح‌ها شود.» اما ترس واقعی است: تاریخچه وحشت پر از دنباله‌های افتضاح است. کسب‌وکار اجاره نوارهای ویدئویی در دهه ۱۹۸۰ تضمین می‌کرد که هر موفقیت کوچک در ژانر، به «قسمت ۲»، «قسمت ۳» و بیشتر تبدیل شود، بدون توجه به کیفیت.

تاریخچه دنباله‌های وحشت

بسیاری از این آثار که در آن زمان به عنوان پول‌سازی‌های بی‌ارزش شناخته می‌شدند، در عصر مدرن توسط علاقه‌مندان به وحشت بازنگری و بازپس‌گیری شده‌اند. به عنوان مثال، کارگردان Immaculate، مایکل موهان، اخیراً در Letterboxd اعلام کرده که Sleepaway Camp II: Unhappy Campers “همه قاتل، بدون پرکننده” است. اما بسیاری، بسیاری، بسیاری دیگر از دنباله‌های ارزان وحشت در سبد تخفیف قرار دارند، جایی که به آن تعلق دارند.

تقلید از خود در مجموعه‌های معروف

معروف‌ترین مجموعه‌ها نیز استثنا نیستند. در این نقطه، مجموعه چندین قسمتی جمعه سیزدهم به یک تقلید از خود تبدیل شده است.

اما وقتی بهترین سناریو را برای Weapons 2 (یا بهتر بگوییم، Gladys: Origins?) تصور می‌کنم، به فیلم‌های کابوس در خیابان الم فکر می‌کنم. این فیلم‌ها از نظر فرهنگی هنوز به اندازه‌ای محبوب هستند که یک مجموعه بازنشر 4K شیک را توجیه کنند. با این حال، به طور کامل توسط عموم به عنوان موجود در منطقه “بیش از حد تکرار شده” جمعه سیزدهم در نظر گرفته می‌شوند.

خوب، این جامعه است که نمی‌تواند درختان را از جنگل ببیند. اگر کرگر نیاز به یادآوری دارد که چگونه می‌تواند بر روی یک فرضیه فانتزی-وحشت مبهم که از عذاب کودکان برای شکار ترس‌های اولیه مخاطب استفاده می‌کرد، گسترش یابد، باید دوباره کابوس در خیابان الم ۳: جنگجویان رویا را تماشا کند و به عظمت آن دست یابد.

مانند Weapons، فیلم اصلی وس کریون A Nightmare on Elm Street یک موفقیت بزرگ بود. وقتی در سال ۱۹۸۴ به سینماها آمد، تهیه‌کنندگان بلافاصله از امکانات بازشدنی دنیای آن هیجان‌زده شدند. برخلاف Weapons، نیو لاین سینما در کمتر از یک سال دنباله‌ای به نام متنی جالب اما فقط خوب Freddy’s Revenge تولید کرد.

تحول فردی کروگر

این آغاز دو دهه دگرگونی بود که در آن فردی کروگر از یک شبح با دستکش تیغ‌دار به یک شخصیت با جملات کنایه‌آمیز و سپس به یک نماد محبوب تبدیل شد. این نماد توسط کالاها به جریان اصلی وارد شد. آیا من در سال ۲۰۲۵، مرد بالغی را دیدم که به عنوان قاتل کودک بدنام فردی در یک رویداد کدو تنبل مدرسه ابتدایی لباس پوشیده بود؟ بله. آیا کسی اهمیت داد؟ نه.

شهرت سریال قاتل رویاها

این تحول به سریال قاتل رویاها شهرت بدی داده است. اما Dream Warriors چیزی بیش از یک کپی زنگ‌زده از اثر ترسناک اول کریون نیست.

تیم «رویا» واقعاً قوی بود. نویسنده و کارگردان چاک راسل، که بعدها The Blob و The Mask را کارگردانی کرد، و نویسنده فرانک دارابونت، که بعدها Shawshank Redemption، The Mist و The Walking Dead را کارگردانی کرد، توسط نیو لاین انتخاب شدند. هدف آن‌ها این بود که نگاهی تازه به این مجموعه بیندازند و آن را به سبک خودشان بسازند.

نگاه تازه به قلمرو رویا

در حالی که کرِیون، که در اینجا نیز به عنوان یکی از نویسندگان اعتبار دارد، قلمرو رویا را به عنوان راهی برای فِرِدی برای شکار قربانیانش در امنیت خانه‌هایشان می‌دید، راسل و دارابونت آن را به عنوان میدان نبردی می‌دیدند. در این میدان، بچه‌های باهوش — در این مورد، گروهی از نوجوانان ناسازگار تحت مراقبت بخش روان‌پزشکی — می‌توانستند با ترس‌هایشان روبرو شوند و تجسمات خود را به کار گیرند.

ترکیبی از وحشت برند فردی با مشکلات واقعی و قهرمانانی که با بی‌خوابی، اعتیاد به مواد مخدر و تمایلات خودکشی دست و پنجه نرم می‌کنند، به فیلم اجازه می‌دهد تا بین پیامی سنگین و یک سیرک کابوس‌ها با شادی سام ریمی‌گونه حرکت کند. نویسندگان حتی راهی پیدا می‌کنند تا نانسی (هدر لانگنکمپ) از فیلم اول را بازگردانند. او به عنوان یک درمانگر که می‌فهمد فردی فقط یک خیال در ذهن بیمارانش نیست، در مرکز داستان قرار می‌گیرد.

فیلم اسلشر هوشمند و خونین

یک فیلم اسلشر هوشمند و خونین؟ این فقط برای فیلمسازان وحشت ارتقا یافته در سال ۲۰۲۵ نیست، دوستان.

من به فیلم Elm Street سال ۸۴ احترام زیادی قائلم. دستی از فردی نوجوان جانی دپ را به داخل تختش می‌کشد و صحنه‌ای به یادماندنی خلق می‌کند.

تصویر پمپاژ او به بیرون به عنوان یک چشمه خون به شدت در ذهن من حک شد. این تصویر حتی بیشتر از چهره ذوب شده کروگر در خاطرم ماند. اما اگر آن فیلم اول بر روی یک پایه قرار می‌گرفت و هرگز دستکاری نمی‌شد، راسل و دارابونت فرصتی برای تبدیل پاتریشیا آرکت به یک دختر نهایی روانی نداشتند. همچنین، تبدیل فردی به یک موجود کرمی یا سکونت روح در بدن مجری برنامه تلویزیونی دیک کاوت برای حمله به ژا ژا گابور با انگشتان تیغه‌ای نیز ممکن نبود. در حالی که کرِیون به خاطر ورود به دنیای متا با فیلم کابوس جدید در سال ۱۹۹۴ که درب را برای جیغ و تمام دنباله‌های پیچیده‌اش باز کرد، تمام اعتبار را می‌گیرد، هیچ‌کدام از این‌ها بدون جهش جنگجویان رویا قابل تصور نیست.

راسل و دارابونت تمام پتانسیل‌های فردی را دیدند، همان‌طور که ممکن است کرگر در گلادیس ببیند. وقتی قدرت‌ها مبهم هستند و شخصیت شرورانه‌ای از صفحه نمایش منفجر می‌شود، پتانسیل بیشتری برای یک شخصیت وجود دارد تا فقط یک معرفی شیک. همان‌طور که راسل و دارابونت با جنگجویان رویا قوانین را بازنویسی کردند و خود را به پتانسیل‌های جدید کشتن رساندند، دقیقاً همان چیزی است که دنباله‌های ترسناک باید انجام دهند.

اشتباهات دنباله‌های ترسناک

راسل و دارابونت همچنین کمی از آنچه دنباله‌های ترسناک نباید انجام دهند را انجام می‌دهند. آن‌ها با توضیح بیش از حد اینکه چگونه به اینجا رسیدیم، در یک تعقیب مک‌گافین کند برای ردیابی و پاکسازی استخوان‌های فردی کروگر گرفتار می‌شوند. هیچ‌کدام از این اشتباهات واقعاً مهم نیستند، زیرا رابرت انگلوند، که در همه فیلم‌های کابوس در خیابان الم به جز یکی فردی را بازی کرده است، در آن فدورا به شدت می‌درخشد. قاتلان نقاب‌دار یا خونریزی خاموش آرت دلقک را فراموش کنید.

با اینکه انگلوند در طول سال‌ها به خوبی نقش کروگر را ایفا کرده است، نمی‌توانم از این فکر دوری کنم که بدون حضور فردی در سینماهایمان یک خلأ وجود دارد. بازسازی سال ۲۰۱۰ فیلم کابوس در خیابان الم بسیار جدی و کسل‌کننده بود. اما اگر گلادیس می‌تواند بر مخاطبان مدرن جادو کند، آیا فردی کروگر جدید و پر زرق و برق نمی‌تواند بازگشتی داشته باشد؟

بازگشت فردی کروگر

با توجه به اینکه جنگجویان رویا فیلمی بهتر از جهش‌یافته‌های جدید است، تصور اینکه جایی برای نمایش ترسناک با بودجه متوسط که با دیدگاه راسل و دارابونت از کابوس در خیابان الم همراه است، وجود ندارد، سخت است. اشاره‌ای به M3GAN و The Grabber برای نزدیک شدن به این هدف.

Weapons تأملی جدی بر غم و اندوه است که در خشونت غرق می‌شود و در پرده نهایی خود به اوج جنون می‌رسد. می‌توانم درک کنم چرا هر کسی ممکن است از ایده یک اسپین‌آف برای گلادیس ناراحت شود. او به همان شکلی که هست کامل است. اگر در سال ۱۹۸۴ A Nightmare on Elm Street را دیده بودم و شنیده بودم که “استودیو می‌خواهد فردی بیشتری بسازد”، مطمئنم که واکنش مشابهی داشتم. اما با دیدن Dream Warriors، از آینده‌ای متنفرم که در آن فقط گلادیس را تکرار کنیم. به جای اینکه به برخی از افراد بیمار اجازه دهیم او را به سمت جدیدی ببرند.