مبارزات Pokémon Legends: Z-A جایگزین نبردهای نوبتی نمی‌شود

به عنوان یک تغییر اساسی در یک سری بازی نزدیک به ۳۰ ساله، Pokémon Legends: Z-A به عنوان پدیده بزرگ بعدی برای پوکمون مطرح می‌شود.

ویژگی‌های انقلابی Pokémon Legends: Z-A

این بازی با رویکردی سریع‌تر به سری بازی‌های نقش‌آفرینی نوبتی، به بازیکنان اجازه می‌دهد تا پوکمون‌ها را سریع‌تر بگیرند و بالاخره در زمان واقعی مبارزه کنند. این بازی در مواقعی انقلابی است و شما را به جای یک مربی قرار می‌دهد به شکلی که قبلاً تجربه نکرده‌اید. تمام این نقاط قوت فوری ممکن است شما را متقاعد کند که زمان آن رسیده تا با قدیمی‌ها خداحافظی کرده و Legends را به عنوان سری اصلی جدید پوکمون بپذیرید.

این احساسی بود که در طول چند جلسه اولم با Z-A داشتم. به عنوان کسی که از زمان Red بازی می‌کند، تحقق آرزوها در دوازده ساعت اول بازی غیرقابل انکار بود. بالاخره احساس کردم که یک مربی واقعی هستم که در طول یک نبرد زنده تصمیم‌گیری می‌کنم!

تجربه‌ای تازه در بازی‌های پوکمون

اما هرچه بیشتر در رتبه‌ها بالا رفتم، بیشتر پذیرفتم که چقدر مبارزات نوبتی پوکمون را در نسل‌های گذشته دست‌کم گرفته‌ام. سری Legends تغییر تازه‌ای در روند بازی است. اما این بازی‌ها جایگزینی برای مهارت و درام شطرنج‌گونه فرمول کلاسیک RPG نیستند.

تفاوت‌های زیادی بین Z-A و بازی‌های سنتی پوکمون وجود دارد. اما تغییر اصلی در سرعت بازی است. به عنوان یک بازی اکشن در زمان واقعی، همه چیز در Z-A بسیار سریع‌تر اتفاق می‌افتد.

تجربه سریع و ساده در Z-A

گرفتن یک پوکمون به سادگی پرتاب یک توپ به سمت هیولایی است که در منطقه وحشی پرسه می‌زند. در نبردها، حرکات را به سرعت اجرا می‌کنید. دو پوکمون درست در مقابل شما با هم درگیر می‌شوند. همه چیز سریع و ساده شده است و در عین حال شما را در میدان نگه می‌دارد.

برای بازیکنانی که همیشه منوها را به عنوان مانعی برای غوطه‌وری در بازی می‌دیدند، Z-A یک رویا به حقیقت پیوسته است.

جذابیت این بازی برای من همچنان حفظ شده است. Z-A یک سرگرمی سبک و لذت‌بخش است که بر روی رضایت فوری تمرکز دارد.

تجربه لذت‌بخش بازی

نمی‌توان انکار کرد که چقدر احساس خوبی دارد وقتی به آرامی به یک Pinsir نزدیک می‌شوید و یک پوک‌بال به سمت سرش پرتاب می‌کنید. این کار به جای مرور منوها در وسط نبرد برای انتخاب توپ مناسب، بسیار ساده‌تر و جذاب‌تر است. مبارزه نیز به همین اندازه تازه و نوآورانه است. لذت‌بخش است که به Camerupt خود دستور می‌دهم از حرکت Earthquake استفاده کند و می‌بینم که چگونه به من پاسخ می‌دهد و به موقعیت می‌دود و آن را اجرا می‌کند.

همه این‌ها مرا به رویای کودکی‌ام که یک مربی واقعی پوکمون باشم، نزدیک‌تر می‌کند.

واقعیت این است که من هرگز نمی‌توانم یک مربی واقعی پوکمون باشم. بازی‌ها تنها شبیه‌سازی یک شغل خیالی هستند. پرتاب یک توپ دیجیتال هنوز هم فقط فشردن یک دکمه روی کنترلر است. چه این فشردن‌ها از طریق منو انجام شود یا نه، وقتی درباره احساس مربی واقعی پوکمون بودن صحبت می‌کنیم، این در یک بازی ویدئویی واقعاً به چه معناست؟ آیا به معنای بودن در بدن یک شخصیت دیجیتال و تقلید از حرکات فیزیکی او به صورت ۱:۱ است؟ یا به معنای بودن در ذهن اوست؟

تفاوت بین Z-A و Red

این تفاوت واقعی بین Z-A و چیزی مانند Red است. اولی یک فانتزی مناسب برای بازیکنانی ارائه می‌دهد که می‌خواهند حرکات را تقلید کنند. حس بازی در حیاط مدرسه با دوستان و فرماندهی هیولاهای خیالی را بازسازی می‌کند. در حالی که من قطعاً در آن قالب بیشتر احساس کودکی می‌کنم، نمی‌دانم که واقعاً بیشتر احساس مربی بودن می‌کنم یا نه. در واقع، ممکن است در اینجا کمتر احساس مربی بودن کنم.

یک مربی قهرمان اکشن نیست؛ او یک استراتژیست است. آنها بیشتر به یک مربی NFL شباهت دارند تا Bayonetta. وظیفه مربی این است که تخصص خود را به کار گیرد و تیم خود را از طریق تصمیم‌گیری‌های استراتژیک به پیروزی هدایت کند که پوکمون‌ها آن را اجرا می‌کنند.

نقش پوکمون‌ها در استراتژی مربی

مانند یک دریافت‌کننده، پوکمون‌ها می‌توانند این برنامه را خراب کنند. حمله آنها ممکن است خطا برود یا دچار سردرگمی شوند. اما تجربه هدایت یک تیم درباره ارائه بهترین برنامه بازی، اتخاذ تصمیمات هوشمندانه در لحظه و پیشی گرفتن از تیم حریف است.

اگر به این صورت نگاه کنید، نبردهای نوبتی پوکمون‌ها به‌طور کامل نمایانگر تجربه یک مربی هستند. این شبیه به بازی Madden است که در آن مسیرها و بازی‌هایی را انتخاب می‌کنید که تیم شما سپس آن‌ها را اجرا می‌کند.

تصمیم‌گیری‌های استراتژیک در نبردهای پوکمون

آیا باید یک نوبت را صرف افزایش آمار Scyther با Swords Dance کنم و به حریفم اجازه دهم که اولین ضربه را به من وارد کند؟ آیا این حمله به اندازه کافی قدرت دارد تا یک KO را به ثمر برساند؟ یا باید متوقف شوم و در نظر بگیرم که چگونه دفاع حریفم محاسبات را تغییر می‌دهد؟

ارزیابی ریسک و فرصت در نبرد

آیا ارزش دارد که در یک مبارزه سخت به معادل یک حمله ناگهانی بروم و امیدوار باشم که یک ضربه بحرانی وارد کنم؟ یا زمان آن رسیده که یک نوبت را صرف بهبود وضعیت کنم؟ در هر نبرد، درام و خطرات بالاست، به‌ویژه زمانی که سطحی از شانس تصادفی وارد بازی می‌شود. وظیفه شما مدیریت این احساسات شدید و واکنش مناسب به آن‌هاست.

حتی عمل گرفتن یک پوکمون نیازمند این است که آن بخش از مغزم را به کار بگیرم. باید بدانم تا چه حد می‌توانم نوار سلامتی یک هیولا را کاهش دهم تا شانس گرفتن آن را داشته باشم. نمی‌خواهم بیش از حد ریسک کنم و با یک ضربه بحرانی آن را کاملاً از بین ببرم.

همچنین باید تیمی بسازم که ابزارهای لازم برای آسان‌تر کردن کار را داشته باشد. چه با اضافه کردن یک پوکمون با حرکت فلج‌کننده به گروه یا اطمینان از اینکه کسی حرکت False Swipe را دارد. گرفتن پوکمون فقط به معنای پرتاب بی‌فکرانه یک توپ نیست؛ این خود یک نبرد است. چنین ظرافت‌هایی در سیستم‌های ساده‌شده Z-A وجود ندارد.

این به این معنا نیست که فرمت Legends در آینده جایی نخواهد داشت. من بازی سریع‌تر آن را دوست دارم و آن را به عنوان جایگزینی غیرمنتظره و آرام‌تر برای RPGهای اصلی می‌بینم. شاید فکر کنید که سیستم مبارزه کندتر استرس کمتری دارد، اما نه! Z-A همچنان حس فوتبال سیستم نوبتی را به شیوه‌های جدیدی به تصویر می‌کشد. شما می‌توانید ببینید که چگونه پوکمون‌هایتان مسیرها را طی می‌کنند و برای حمله آماده می‌شوند. وقتی خطای آفساید را در زمان واقعی ببینید که منجر به KO می‌شود، به صفحه نمایش خود ناسزا خواهید گفت. اگر چیزی باشد، این فرمت بهتر شبیه‌سازی می‌کند که بازیکن در میدان نبرد چگونه عمل می‌کند.

جاذبه اصلی RPGهای اصلی

اما RPGهای اصلی همچنان جاذبه اصلی هستند و دلیل خوبی هم دارند. در آنجا واقعاً احساس می‌کنم که یک مربی هستم. وقتی منوی پر از حملاتم را می‌بینم، همان‌طور که تصور می‌کنم مربی Patriots، مایک ورابل، به تبلت Surface بین بازی‌ها نگاه می‌کند. شما فقط باید از تخیلتان استفاده کنید تا شبیه‌سازی آرزو برآورده‌کننده‌ای را که تمام این مدت جلوی چشمانتان بوده، ببینید.